منتشر شده در فصلنامه شهرسازی و معماری آبادی
(سال دوازدهم ، شماره ۳۷ ، شماره دوم دوره جدید ؛ زمستان ۱۳۸۱ شمسی)
تادائو آندو در سال ۱۹۴۱ میلادی در شهر ساحلی اوزاکا به دنیا آمد. تجربیات معماریش را بعد از سفر چندین ساله اش به ایالات متحده، اروپا و آفریقا در سال ۱۹۸۱ به صورت خیلی گسترده آغاز کرد. اگرچه در سال ۱۹۶۹ آتلیه شخصی خود را در زادگاهش تاسیس کرده بود، این معمار خودآموخته و مشهور ژاپنی در دوران فعالیت حرفه ایش به موفقیت های فراوانی نایل آمد که اوچ آن ها دریافت نشان طلا از آکادمی فرانسه در سال ۱۹۸۹ می باشد. طراحی های او بر پایه مواد و مصالح سنتی و سبک های بومی شکل می گیرد و با اینکه مصالح را به شدت ساده می کند، بنابر شیوه زندگی ساکنان، مقیاسی انسانی ارائه می دهد. به نظر می رسد که این امر عمق آگاهی او را از سنت های زادگاهش در سال های اخیر نشان می دهد. شیوه ایجاد تنش را از معانی اسکلت بندی ها، دیوارها و طاق هایی که به سادگی به عنوان عناصری مستقل عمل می کنند، از معماری یونان و روم باستان آموخته است و احساس زلال و ناب نهفته در طرح های او – احساسی که به تدریج غنی تر و پخته تر می شود – احتمالا میراثی از لویی کان است. وی اغلب از تکنیک های امروزین ساختمان سازی استفاده می کند و طرح مایه های معماری تدافعی را که از کوچه ها و خیابان ها رخت بربسته دوباره احیا کرده است و به عنوان رهبر شهرسازی در بحران شناخته شده است. او کارش را با طراحی بنای Row House آغاز کرد و توانست جایزه انستیتو معماری ژاپن را در ۱۹۶۹ از آن خود کند. در نگاهی اجمالی تادائو آندو با به کارگیری اصول منتج از ترکیب قواعد مدرنیسم غربی و فرهنگ سوکیای باستان در طراحی خانه ای شخصی و بناهای تجاری و همچنین تلفیق میان طبیعت و هندسه خالص و مصالح ناب، بر غنای جنبه مفهومی معماری خویش افزوده است.
تادائو آندو در طراحی های خود همواره به دنبال یافتن ارتباطی منطقی سایت و بنا بوده است. مصالح انتخابی تادائو آندو نشان دهنده خلوص فضایی در قالب فرم های اصلی است. بتن، فولاد و شیشه برای خلق هندسه و نور با دقت فوق العاده زیادی بکار گرفته می شوند. در طراحی های او بتن از آن رو استفاده می شود که دیوارها، سقف ها و طبقات بصورت یکپارچه رفتار کنند. وی تاکنون جوایز بین المللی فراوانی را به خود اختصاص داده است.
از کارهای برجسته تادائو آندو می توان به برج سونی در اوزاکا (۱۹۷۶)، موزه بین المللی نژادشناسی در اوزاکا (۱۹۷۷)، موزه عکس شهر نارا (۱۹۱۱)، موزه هنرهای مدرن وایاکاما و موزه اداری دایاکاما (۱۹۹۴)، موزه علوم راهایم (۱۹۹۴) و از آخرین کارهای او فرودگاه بین المللی KL در کوالالامپور (۹۷-۱۹۹۴) اشاره کرد.
برای خواندن ادامه این مقاله، لطفا اینجا کلیک کنید
نویسنده: روبرت آیوی | سردبیر مجله Architecture Record
مترجم: محمد قاری پور