منتشر شده در فصلنامه شهرسازی و معماری آبادي
(سال بیستم ، شماره ۶۶ ، بهار ۱۳۸۹ شمسی)
از زمان انقلاب صنعتی تاکنون که پیامدهای ناشی از آن به عنوان رویدادی بزرگ موجب از هم گسستن ارتباط معماری و مهندسی سازه گشت (هاشم نژاد و سلیمانی ، ۱۳۸۶ : ۲۴)، اهتمام به همسازی سازه و معماری در دوره معاصر ، باعث بوجود آمدن نوعی حساسیت و رویکردی ویژه به استفاده از فناوری های جدید سازه در معماری و روش های پیشرفته ساخت در اجرای ساختمان ها گردید.
در سال های اولیه قرن بیستم ، هنگامی که اولین نمونه ها و طرح های ابتدایی از سازه های مشبک فضایی توسط الکساندر گراهام بل ارائه شد، این سازه ها به عنوان نوع جدیدی از سازه معرفی شدند که دارای امتیاز مقاومت بالا ، سبکی وزن ، اجرای آسان و نیز در سرعت در اجرا بودند. حمل و نقل آسان ، اشغال کمترین فضا ، پیش ساخته بودن ، امکان تولید انبوه و از همه مهم تر رفتار سه بعدی آن ها ، به عنوان راه حلی برای پوشش سقف ها و اجرای ساختمان ها با دهانه های زیاد ، موحبات علاقمندی هر چه بیشتر معماران و مهندسان به این سازه را فراهم آورد.
پیشرفت های حاصل از مطالعات طرح های منگرین گاوسن ، باکمینستر فولر ، یوشی کاتسو تسوبای ، کاواگوچی و تلاش سازندگانی که با ارائه پیشنهادهای جدید در مورد نحوه ساخت اعضا ، گره ها و مدول ها امکان اجرای فرم های مهندسی متنوع را فراهم ساختند، موجب ابداع انواع متنوع سیستم های سازه های مشبک فضایی شد. سازه های تاشونده یکی از انواع این گونه سازه ها هستند که در این مقاله به آن ها پرداخته خواهد شد. این نوشتار ، محدوده و قلمروی تحقیق را از اولین سازه های ساخته شده قابل گسترش تاشونده در محدوده بین سال های اواسط دهه ۱۹۸۰ تاکنون قرار داده است.
برای خواندن ادامه این مقاله، لطفا در اینجا کلیک کنید
نویسنده: حسام عشقی صنعتی