اختصاصی هنر و معماری آبگینه :

I want to make buildings which have the capacity to be loved, that’s all. Nothing special.

من می خواهم ساختمان هایی بسازم که ظرفیت دوست داشته شدن را داشته باشند، همین؛ نه چیز خاص دیگری!

پیتر زومتور (معمار مینیمالیست سوئیسی و برنده جایزه پریتزکر سال ۲۰۰۹ میلادی)

 

چندی پیش Magali Robathan به مصاحبه با پیتر زومتور پیرامون LACMA (موزه هنر شهرستان لس آنجلس) و نقش احساس و عواطف در پروژه های وی پرداخته است؛ این مصاحبه به دعوت Magali Robathan و در کافه ی هتل Langham واقع در شهر لندن انجام شده است. با ما همراه باشید.

Magali Robathan : پس از طراحی بخش الحاقی موزه هنرهای Beyeler متعلق به بنیاد رنزو پیانو واقع در شهر خودتان یعنی شهر بازل کشور سوئیس، چه حسی به شما دست داد؟

پیتر زومتور: اتفاقِ زیبایی بود! و برای من باعث دلگرمیست که این پروژه در شهری که در آنجا زاده شده ام، طراحی شده است!

Magali Robathan : چگونه به معماری علاقه مند شدید؟

پیتر زومتور: در جوانی، ساختمان هایی همچون خانه ی پدری ام، اولین سینمایی که به آنجا رفتم، کلیساها و ایستگاه های راه آهن بودند. من معماری را تجربه می کرده ام، پیش از آنکه بدانم این معماریست! فکر میکنم اینکه در کجا رشد می کنیم و بزرگ می شویم، مسئله ی مهمی است؛ مسئله ای که رابطه ی ما و جهان را شکل می دهد.

وقتی در بیست سالگی در مغازه پدرم به عنوان یک کابینت ساز شروع به کار کردم، رویای معمار شدن را در سر نداشتم! به این دلیل که این موضوع، بسیار از تفکرات من و خانواده ام دور بود. پدرم یک بار به من اعتراف کرد که او دوست داشت است معمار شود، اما مادر وی به او گفته بود که آن ها پولی ندارند و او بایستی کار کند.

Magali Robathan : چگونه تصمیم می گیرید که بر روی یک پروژه کار کنید؟

پیتر زومتور: فرصت های مالی و تجاری نمی تواند مرا به سمت انجام یک پروژه هدایت کند! ما بارها بی پولی را تجربه کرده ایم، اما من هرگز از آن رنج نبرده ام. من از این نظر خوش شانس بوده ام که هرگز در زندگی خود، مشکلات مالی جدی نداشته ام. شخصا به پول زیادی نیاز ندارم، مگر برای تهیه ی یک شراب خوب (و او لبخند می زند).

شما نبایستی معماری را به عنوان یک کسب و کار در نظر داشته باشید. بلکه بایستی از ارزش ذاتی آن برای ساخت ساختمان های زیبا بهره گیرید؛ ساختمان هایی که به خوبی هر چه تمام استفاده شوند.

Magali Robathan : چه چیزی در فرآیند طراحی موزه هنر لس آنجلس (LACMA) برای شما الهام بخش بوده است (پیتر زومتور در سال ۲۰۱۳ میلادی، از طرح های خود برای ساختمان جدید موزه هنرهای نمایشی لس آنجلس پرده برداشت)؟

پیتر زومتور: نقطه شروع طراحی، اشیای نمایش داده شده در این موزه بود!

LACMA در حقیقت یک موزه هنر جامع می باشد؛ این بدان معنی است که گستره ای از اشیا و تابلو های نقاشی گوناگون در آن وجود دارد. بسیاری از آن ها برای حضور در این موزه ساخته نشده اند! آنها مخاطبین خود را از دست داده اند، حتی می توانید درباره این اشیا، لفظ بی خانمان را استفاده کنید! من خانه جدیدی را برای این اشیا بی خانمان خلق می کنم؛ جایی که آنها بتوانند در محیط جدید خود احساس خوبی داشته باشند.

من به زیبایی آن اشیا اعتماد دارم. من باور دارم که آنها با من حرف می زنند. من به احساسی از تاریخ علاقه مندم؛ این واقعیت که نسل های زیادی از مردم پیش از من وجود داشته اند و این اشیای زیبا را ساخته اند و اکنون آنها به دست من رسیده است. من صدای متصدیان (موزه داران) را می شنوم که در مورد آنها (اشیا) صحبت می کنند، اما قبل از هر چیز من به زیبایی اشیا اعتماد دارم، زیرا توضیحات تغییر می کنند!

Magali Robathan : چیزی همچون تجربه بازدید کننده چیست؟

پیتر زومتور: این موزه براساس دوره های تاریخی و یا مناطق جغرافیایی سازماندهی نشده است، بلکه همچون یک جنگل با فضای خالی در درون، سازماندهی شده است! فضایی که ما آزادانه تصمیم می گیریم که به داخل آن برویم؛ من می خواهم به عنوان یک تجربه ی هنری جدید، این امکان فراهم نمایم که مردم بدون هرگونه توضیحات از پیش تعیین شده، به هنر نگاه کنند و تجربه شخصی شخصی خود را از آن بیافرینند!

این موزه رو به بیرون باز است و این نکته بسیار مهمی است. شما این تجربه تقریبا مقدس و والا را خواهید داشت؛ اما من دوست دارم که تجربه های روزمره توهین آمیز، کثیف و عادی را هم در آن جای دهم. شما از روی زمین شروع می کنید و هرچه بالاتر می روید با فضایی زیبا و بزرگ مواجه می شوید! سپس از آنجا به سمت فضای خالی میان موزه می روید، جایی که می توانید تجربیات شخصی خود را از هنر کسب نمایید.

Magali Robathan : شما چندین بار گفته اید که هدف غایی و نهاییتان، ایجاد یک فضای عاطفی است؛ چگونه این کار را انجام می دهید؟

پیتر زومتور: من به ساختمان ها عشق می ورزم. وقتی به زندگی خود می نگرم، ساختمان هایی را که با استفاده از کیفیات اتمسفری خود با من حرف می زنند، یا با استفاده از احساسی از تاریخ و کامل بودن، را دوست می دارم. این چیزی اساسی در زندگی است. من به شخصی نگاه می کنم و این زیباست اگر بتوانم آن شخص را دوست داشته باشم یا به آن عشق بورزم. احساسِ زیبایی است وقتی که بفهمم رابطه خوبی میانمان وجود دارد. اینگونه است که ساختمان ها را تجربه می کنم… در این صورت من تنها نیستم! همه این ایده مشترک را دارند. من می خواهم ساختمان هایی بسازم که ظرفیت دوست داشته شدن را داشته باشند. همین، نه چیز خاص دیگری!

Magali Robathan : اما چگونه می توان آن ساختمان ها را ساخت؟

پیتر زومتور: مراحل زیادی وجود دارد. شما به عنوان یک معمار بایستی مرحله فنی، مرحله ارتباط با شهر و… را دنبال کنید، اما احتمالا مهم ترین آنها، توجه به وحدت زیبایی، اتمسفر و فضا است؛ به نحوی که آشپزخانه مادرم همچون آشپزخانه مادرم به نظر آید و چیزی عجیب و غریب دیگری نباشد! این در مورد چیزی واقعی است. این همان چیزی است که من برای به دست آوردن آن تلاش می کنم.

من حرفه معماری را حرفه ای برای سامان دادن و اختراع فرم ها نمی دانم! کارهایی که من می خواهم انجام دهم نیاز به فرم دارند، بنابراین این فرم را به آنها می دهم. من نسبت به چیزهایی که کارآمد نیستند، به شدت حساسم.

بسیاری از مردم می بینند چه چیزی زشت است و در جهان کارآمد نیست؛ من مهارت و استعداد لازم برای طراحی چیزهایی که کارآمد هستند را دارم. این یک هدیه است! هدیه ای مانند وقتی که راجر فدرر، مشغول بازی تنیس است!

Magali Robathan : ماموریت رویایی شما چیست؟

پیتر زومتور: دوست دارم در ساحل دریا، بنایی بسازم! در کوهستان پروژه هایی را انجام داده ام، اما نه در افق طولانی دریا! من آب و وسعت آن را دوست دارم؛ چیزی که باعث آرامش من می شود.

 

توضیحات:

LACMA (موزه لس آنجلس): موزه هنر لس آنجلس ، یک موزه هنری واقع در ویلشر بلوارد در لس آنجلس، ایالات متحده آمریکا است. این موزه، بزرگ ترین موزه هنری در غرب آمریکا به شمار می آید و سالانه بالغ بر یک میلیون بازدیدکننده را به خود جذب می ‌کند. این موزه ۱۲۰ هزار شی هنری از دوران باستان تا مدرن را در دل خود جای داده است!

منبع:

cladglobal.com

 

محمد گلشن