اختصاصی هنر و معماری آبگینه : همکاری کارلسون و گراهام منجر به بازنگری اساسی در مفهوم اولیه شد. نسخه های اولیه سوزن فضایی شبیه یک بالون بزرگ بود که یا به زمین متصل بود یا در بالای یک ستون نشسته بود. این گراهام بود که کره را به شکل بشقاب پرنده تغییر داد؛ شکلی که با توجه به الهام گرفتن از عصر فضایی، مناسب تر بود. تقریبا دوازده طراح برای این پروژه توسط گراهام به تیم جذب شدند و در انجام آن مشارکت داشتند. ویکتور اشتاینبورک مسئولیت پشتیبانی از شفت سه پایه ای را بر عهده داشت که تاج دو طبقه آن توسط جان ریدلی طراحی شده بود. تصمیم گیری در مورد طرح نهایی سوزن فضایی تنها یک سال و نیم قبل از افتتاحیه برنامه ریزی شده نمایشگاه ۱۹۶۲ انجام شد.
شش ماه بعدی برای کسب اطمینان از ساخت برج صرف شد. اگرچه سوزن فضایی بزرگترین جاذبه نمایشگاه بود، اما بودجه ساخت آن توسط شهر تامین نشده بود و به همین دلیل سرمایه گذاران مجبور به خرید زمین های داخل نمایشگاه شدند. سرانجام، یک سایت در حدود ۱۳۰۰ متر مربع آماده شد و عملیات ساخت و ساز تنها یک سال قبل از شروع نمایشگاه آغاز شد.
داستان طراحی برج سوزن فضایی سیاتل توسط جان گراهام (بخش دوم)
با نزدیک شدن به مهلت مقرر ساخت و ساز سرعت بیشتری گرفت. فوندانسیون این برج بزرگترین حجم بتن ریزی در غرب تا آن زمان بود و ۴۶۷ کامیون سیمان برای پر کردن حفره در طول یک روز کار کردند. فونداسیون حاصل، به قدری سنگین بود که به لحاظ وزنی با برجی که روی آن قرار می گرفت، برابری می کرد. بر روی این فونداسیون عظیم، یک برج باریک و بلند با ارتفاع حدود ۱۸۴ متر ساخته شد. بر خلاف این که سوزن فضایی ظاهری نسبتا سنگین دارد، مرکز ثقل آن تنها یک و نیم متر بالای سطح زمین قرار گرفته است.
با برنامه ریزی فشرده نمایشگاه قرن بیست و یک طبق برنامه در ۲۱ آپریل سال ۱۹۶۲ میلادی افتتاح شد و یکی از موفق ترین نمایشگاه ها در طول تاریخ بود. سوزن فضایی به عنوان بلندترین سازه در غرب رودخانه می سی سی پی بلافاصله پس از افتتاح به نماد شهر سیاتل تبدیل شد و همچنان یک مقصد گردشگری محبوب است و بیشتر از یک میلیون نفر در سال برای دسترسی به عرشه برج و تماشای آن هزینه پرداخت می کنند. در اواخر دهه ۱۹۹۰، سوزن فضایی از طرف شورای شهر سیاتل به عنوان نشان تاریخی شهر اعلام شد.
منبع: archdaily
آرمین رحیمی وند