اختصاصی هنر و معماری آبگینه :

(توضیحات معمار پروژه)

خانه بیسنگ

موقعیت: زنجان، ابهر، خیابان طالقانی جنوبی، خیابان نواب غربی، خیابان خانقاه، گلریزان اول

معمار/معماران: حمید ناصرخاکی و بنفشه درویش (دفتر معماری تااُ/TAO)

تیم طراحی پروژه: سینا مصطفوی ، محسن نوری ، نیوشا زری باف ، سیدعلی طباطبایی

کارفرما: سابینه نظری ، رضا عربلو

سال آغاز پروژه: ۱۳۹۳ شمسی

سال پایان پروژه: ۱۳۹۵ شمسی

مساحت زمين: ۴۰۳ مترمربع

مساحت ساخته شده: ۹۴۰ مترمربع

سازه: پدرام زرپاک

تاسیسات الکتریکی و تاسیسات مکانیکی: مجتبی معیری نژاد

نورپردازی: فلوس ، شرکت دایاگروپ

اجرا: حمید ناصرخاکی (دفتر معماری تااُ/TAO)

طراح سه بعدی و گرافیک: سپهر امیدوار

عکس: مسیح مستاجران (استودیو دید)

خانه، در شهرِ معاصر، در هياهوى آپارتمان هاى كنار هم و اطوارِ ويلاهاى دور از هم، تنها در حد پسوندى براى نام هايی چون كارخانه و رودخانه باقي مانده است. زمينِ پروژه بيسنگ را به خانه تبديل كرديم تا پسْ را پيش بكشيم، و حكايت معمارانه را به روايت فضا تبديل كنيم. فضاي باز درونی، نور و پيوستگی، محور مركزى روايت شدند و شخصيت ها از پلاستيکِ ماده و متريال به ديناميکِ فضا راه يافتند.

دستگاه پله، قهرمان روايت شد و حياط، معشوقه اش. معشوقه به بالا گريخت و پله، آجر به آجر، فضاها را گشود تا به آغوشش رسد. كوچه به مرز، مرز به توده، توده به ويد، ويد به آستانه پيوست تا خانه ، داستانش را از جز تا كل، فرياد زند. از آجرهای كات شده، حفره هاي باز و بسته ، پخيِ بادگيروارِ بام و بالكن های رو به آسمانِ بي مشرف تا ويدهای ممتد درونی و بيرونی و گودال باغچه، همگى داستان خانه بيسنگ را ساختند. معماران سلجوقي در سلطانيه، آجر را از نقش رهانده بودند، شهري نزديک به خانه ى بيسنگ كه از نبودِ سنگ، بيسنگ نشد! از رهايىِ نقش به ديدار آجر شتافت، بى تعارف، بی اطوار. راوى روايت، ما نبوده ايم؛ بيسنگ، خود را به درونِ ذهن ما و كارفرما رساند و از آن پس آرام آرام نجوا كرد.

شهرِ معاصر، سرشار از هياهو، نجوا را نمی شناسد، ولى هنوز نجواست كه شهر را خانه مى كند.

 

One-None-Stone House

Abhar, Zanjan, Iran

Architects: TAO Office

Architect In Charge: Hamid Naserkhaki , Banafsheh Darvish

Design Team: Sina Mostafavi , Niyousha Zaribaaf , Mohsen Nouri, Ali Tabatabei

Client: Sabineh Nazari , Reza Arablou

Area: ۹۴۰ m²

Year: ۲۰۱۶

Detail Design: Tao Office

Structure: Pedram Zarpaak

Construction Director:Hamid Naserkhaki

Manufacturer: TAO Office

Graphic: Sepehr Omidvaar

Mechanical: Mojtaba Moayerinezhad

Electrical: Mojtaba Moayerinezhad

Photographs: Masih Mostajeran

House, in the contemporary city, in the din of closely-knit apartment buildings and in the grimace of distant-ly arranged villas, has been reduced to the status of a mere suffix. We converted the land of the “One-None-Stone” Project into a house to bring the suffix to the fore in order to turn the architectural tale into a narrative of space. The opened inner space, light and continuity became the pivot of the narrative and the plastic characters of matter and material found their way into the dynamic of space.

The stairway became the protagonist of the narrative, and the courtyard its beloved. The beloved fled up-wards, and the step, brick by brick cut through spaces to finally fling itself into its beloved’s lap. Path joins to edge, edge to mass, mass to void and void to threshold so that the “House” could shout its story from part to whole. Cut bricks, open and closed holes, wind towers-like chamfered roof, sky-facing unoverlooked balconies, contin-uous internal and external voids, and the space of the basement garden, all these create the story of the One-None-Stone house. The Seljuki architects of Soltaniyeh dome had freed the brick from the oppression of design, a masterpiece architecture near the One-None-Stone house that did not become stoneless due to lack of stones. Freed from design, the house ran to embrace the brick, pure and simple. We are not the real narrators of the story; the One-None-Stone itself found its way into our minds and that of our employer and started whispering gently in our ears thereafter.

The contemporary city, seething with noise, leaves no room for gentle whispers, but it’s still the whisper that turns city into house.